بیماری روانی توهم(اختلالات سایکوتیک)

بیماری روانی توهم (اختلالات سایکوتیک) چیست؟

بیماری روانی توهم یا اختلالات سایکوتیک نوعی بیماری روانی جدی است که فرد بیمار ارتباط خود با واقعیت را از دست می دهد و در طول بیماری درچار هذیان و توهم میشود ونمی‌تواند بگوید چه چیزی واقعی و چه چیزی تخیلی است. توهم به معنی درک اشتباه در مورد چیزی است که هیچگونه  پایه و اساس واقعی ندارد و میتواند به شکل شنیداری، دیداری، بویایی و یا لمسی باشد. هذیان هم نوعی افکار اشتباه و نادرست است که با واقعیت همخوانی ندارد.فردی که درگیر این بیماری است چنین افکاری را حتی با بودن شواهد مسلم علیه آن، در ذهن خود حفظ می کند و درک درستی از واقعیت و احساسات دیگران ندارد.

انواع توهمات اختلالات سایکوتیک

• غرض‌ ورزی: فرد بیمار تصور میکند که دارای یک استعداد خاص و بزرگ است.
• آسیب: افرادی که درگیر توهم آسیب هستند بر این باورند که خودشان یا نزدیکانشان مورد بدرفتازی واقع شدند.
• ​​​​​​​اروتومانیک: فرد بیمار معتقد است کسی عاشق اوست و سعی در برقراری ارتباط دارد.معمولا در تصوراتشون افراد مشهور به آنان علاقه مند است.
• حسادت: این افراد معتقدند که شریک جنسی یا همسرشان یک خیانتکار است.
• سوماتیک: این افراد بر این باورند که یک مشکلی فیزیکی یا بیماری را دارا هستند.
• اختلال سایکوتیک مشترک:افرادی هستند که چند نوع توهم را با هم تجربه میکنند.

نشانه های اختلالات سایکوتیک

افراد دارای اختلال روانی توهم  علاوه بر توهم وهذیان علائمی دیگری را دارا میباشند، مانند:

• سرخوشی (‏دیدن، شنیدن، یا احساس چیزهایی که واقعا وجود ندارند)
• بی توجه به بهداشت فردی
• خود را از دیگران جدا احساس کردن
• ناتوان در بیان احساسات خود
• افکار گیج کننده و صحبت های نامفهوم و به دور از واقعیت
• عدم تعادل خلقی
• مشکل داشت در روابط اجتماعی و شخصی

تشخیص اختلالات سایکوتیک

در مرحله اول پزشک با بیمار صحبت میکند و به طور دقیق اورا معاینه و با توجه به علائمی که دارد نوع درمان را مشخص میکند(از فرد آزمایش خون وتصویر برداری مغزمیگیرند و باید از مصرف یا عدم مصرف مواد مخدر بیمار نیز مطلع شوند.)

روش های درمانی اختلالات سایکوتیک

دارو درمانی: داروی اصلی این بیماری «ضد سایکوتیک» نام دارد، این دارودرمانی اصلی این بیماری نیست ولیپزشک معالج او برای کنترل برخی علائم مانند مشکل در فکرد کردن و توهم می‌تواند برای فرد بیمار تجویز میکند.

روان درمانی: داروهای ضد سایکوتیک از مهم‌ترین عوامل بهبودی به حساب می‌آیند ولی تحقیقات نشان می‌دهد که روان‌درمانی و مداخله روانی-اجتماعی در بهبود این بیماری نقش بسزایی دارد.که به صورت گروهی ،خانوادگی و فردی برگزار میشود.

بستری بیمار: اکثر افراد نیازی به تحت مراقبت شدید ندارند،اما برخی از آنها در موارد علائم شدید ممکن است زندگی خود و دیگران را هم مختل کنند و حتی امکان دارد به دیگران آسیب وارد کند نیاز به مراقب ویژه دارند.